Twee maanden later

En dan nu twee maanden later…
Nog even een berichtje voor wie dit misschien nog eens leest, ons nog niet gesproken heeft en toch heel benieuwd is hoe het verder met ons gegaan is.
We kunnen vooral zeggen dat het goed gaat en we genieten van de rijkdom van onze twee zoons.
Wel gaat het wennen en hechten nog steeds verder, een proces wat niet van de één op de andere dag doorlopen is. Wat ook de ene dag beter gaat dan de andere dag. En dit geldt natuurlijk voor Frans, Ali, maar ook voor Mark. Je plaats moeten delen die je drie jaar lang voor jezelf hebt gehad, kost tijd. Maar het gaat steeds beter en vooral de laatste paar weken erg goed.
Ook moest er de eerste weken heel veel geregeld worden, maar ook daar zijn we ondertussen heel ver mee.
En dan alle ziekenhuisbezoeken met Rikardo, dat waren er heel wat. Ze wilden graag in Nederland toch wel weten hoe het nu met de nieraandoening van Rikardo gaat en het gaatje tussen zijn hartkamers is ook naar gekeken. Dus dat werd een scan en echo’s. Ondertussen weten we dat de nierfunctie van de ene nier niet sterk verminderd is, maar op één goede nier kun je ook prima leven en dat ook het gaatje tussen zijn hartkamers alleen maar controle nodig heeft en meer waarschijnlijk niet. De oogarts hebben we nog maar even uitgesteld. Want de tandarts en het consultatiebureau moesten ook nog bezocht worden.
En Rikardo is ook al aangemeld voor school. Hij hoopt 28 november 4 jaar te worden, dus dan moet je daar niet te lang mee wachten. Dus we zijn een keer op kennismakingsbezoek geweest op de Ichtusschool bij ons in Schoonhoven. Rikardo voelde zich al helemaal thuis en liep parmantig alle klassen rond te stappen.
Maar het gaat goed met Rikardo. Hij is een levenslustig ventje, ondernemend en hij maakt graag gebruik van zijn vrijheid. Ogen en oren van achteren en van voren, zijn nog wel nodig. Ons huis hebben we niet voor hem aangepast, maar gemiddeld sneuvelt er wel iets meer dan daarvoor en moet het kleed in de woonkamer enkele keren vaker gepoetst worden.
Zindelijkheidstraining heeft nog wat meer tijd nodig, wat vooral tot ongenoegen is van Frans als het zijn taak is om Rikardo van zijn volle pamper te bevrijden.
Rikardo begint al lekker te praten en veel te begrijpen. Hij praat alles na, dus dat gaat dan ook met sprongen vooruit. Hij kletst zo’n beetje de hele dag, dus dat is erg gezellig.
En Mark is toch wel heel trots op zijn broertje en ze spelen steeds vaker samen. Hoewel dit met het grote leeftijdsverschil niet altijd meevalt.
Verschillende mensen zijn ondertussen al op bezoek geweest, hoewel we dit wel gedoseerd doen, i.v.m. de hechting. Maar het maakt het wel gemakkelijker dat Rikardo al erg op ons en vooral op Ali gericht is. Hij zal bij anderen niet zo snel op schoot gaan zitten.
Ali is ondertussen alweer begonnen met werken, maar ze blijft dit voorlopig nog één dag doen, dus dat is goed te doen. Deze dag is Frans thuis en zorgt voor Rikardo.
Dit is in hele grote lijnen hoe het hier reilt en zeilt. Er is nog wel veel meer te vertellen, maar dat hoeft niet meer nu we terug in Nederland zijn. We kunnen nu weer gemakkelijker bellen, op bezoek komen en gaan en dan ben je ook weer op de hoogte.