Twee maanden later

En dan nu twee maanden later…
Nog even een berichtje voor wie dit misschien nog eens leest, ons nog niet gesproken heeft en toch heel benieuwd is hoe het verder met ons gegaan is.
We kunnen vooral zeggen dat het goed gaat en we genieten van de rijkdom van onze twee zoons.
Wel gaat het wennen en hechten nog steeds verder, een proces wat niet van de één op de andere dag doorlopen is. Wat ook de ene dag beter gaat dan de andere dag. En dit geldt natuurlijk voor Frans, Ali, maar ook voor Mark. Je plaats moeten delen die je drie jaar lang voor jezelf hebt gehad, kost tijd. Maar het gaat steeds beter en vooral de laatste paar weken erg goed.
Ook moest er de eerste weken heel veel geregeld worden, maar ook daar zijn we ondertussen heel ver mee.
En dan alle ziekenhuisbezoeken met Rikardo, dat waren er heel wat. Ze wilden graag in Nederland toch wel weten hoe het nu met de nieraandoening van Rikardo gaat en het gaatje tussen zijn hartkamers is ook naar gekeken. Dus dat werd een scan en echo’s. Ondertussen weten we dat de nierfunctie van de ene nier niet sterk verminderd is, maar op één goede nier kun je ook prima leven en dat ook het gaatje tussen zijn hartkamers alleen maar controle nodig heeft en meer waarschijnlijk niet. De oogarts hebben we nog maar even uitgesteld. Want de tandarts en het consultatiebureau moesten ook nog bezocht worden.
En Rikardo is ook al aangemeld voor school. Hij hoopt 28 november 4 jaar te worden, dus dan moet je daar niet te lang mee wachten. Dus we zijn een keer op kennismakingsbezoek geweest op de Ichtusschool bij ons in Schoonhoven. Rikardo voelde zich al helemaal thuis en liep parmantig alle klassen rond te stappen.
Maar het gaat goed met Rikardo. Hij is een levenslustig ventje, ondernemend en hij maakt graag gebruik van zijn vrijheid. Ogen en oren van achteren en van voren, zijn nog wel nodig. Ons huis hebben we niet voor hem aangepast, maar gemiddeld sneuvelt er wel iets meer dan daarvoor en moet het kleed in de woonkamer enkele keren vaker gepoetst worden.
Zindelijkheidstraining heeft nog wat meer tijd nodig, wat vooral tot ongenoegen is van Frans als het zijn taak is om Rikardo van zijn volle pamper te bevrijden.
Rikardo begint al lekker te praten en veel te begrijpen. Hij praat alles na, dus dat gaat dan ook met sprongen vooruit. Hij kletst zo’n beetje de hele dag, dus dat is erg gezellig.
En Mark is toch wel heel trots op zijn broertje en ze spelen steeds vaker samen. Hoewel dit met het grote leeftijdsverschil niet altijd meevalt.
Verschillende mensen zijn ondertussen al op bezoek geweest, hoewel we dit wel gedoseerd doen, i.v.m. de hechting. Maar het maakt het wel gemakkelijker dat Rikardo al erg op ons en vooral op Ali gericht is. Hij zal bij anderen niet zo snel op schoot gaan zitten.
Ali is ondertussen alweer begonnen met werken, maar ze blijft dit voorlopig nog één dag doen, dus dat is goed te doen. Deze dag is Frans thuis en zorgt voor Rikardo.
Dit is in hele grote lijnen hoe het hier reilt en zeilt. Er is nog wel veel meer te vertellen, maar dat hoeft niet meer nu we terug in Nederland zijn. We kunnen nu weer gemakkelijker bellen, op bezoek komen en gaan en dan ben je ook weer op de hoogte.

Na een lange reis weer thuis!

Dinsdag 21, woensdag 22 en donderdag 23 januari.

Na een lange, lange reis zijn we dan veilig thuis gekomen!!!

Woensdagavond om 21.30u zijn we in Schoonhoven gearriveerd. En daar was het huis versierd met slingers. Welkom thuis op het raam geplakt en een bos bloemen op tafel. Erg bedankt beste familie en vooral Joep en Annemarie die voor ons huis en de vissen hebben gezorgd!!!

Bijna 1100 km hebben we woensdag afgelegd met een auto boordevol spullen met nog twee kinderen die nog net een plekje hadden om te zitten.

Maar we waren gebleven bij de maandagavond. Doordat we op visite waren geweest, was er van inpakken nog niet zoveel gekomen, dus moest dat allemaal dinsdagmorgen gebeuren. Dat was nog een flinke klus, met als gevolg dat we uiteindelijk om 12.00u in de auto zijn gestapt. Ali haalde 5 minuten voor tijd nog een vinger open aan een kaasschaaf, maar we konden dan toch gaan rijden. Helaas kon het plastic motortje van Rikardo er echt niet meer bij, dus dan heeft het adoptiestel wat na ons komt er wellicht plezier van. En zo gingen we voor de derde dag richting Boedapest. Alleen het paspoort moest nog opgehaald worden. Om twee uur kwamen we daar aan en in 5 minuten was dat gelukkig geregeld. Ondertussen hadden we in de auto ons lunchpakket opgegeten. Onze koffie hadden we door de drukte ook al gemist. Tien voor half drie vertrokken we uit Boedapest. Toen hadden we er dus 200 km van de bijna 1600 km er op zitten. We hebben zo een aantal uur doorgereden, Hongarije uit en Oostenrijk in. Toen het half 7 geweest was, gingen we toch maar vast op zoek naar een overnachting. Iets regelen van te voren was geen optie omdat we geen flauw idee hadden hoever we zouden komen. Maar iets zoeken viel ook niet helemaal mee. Bij een wat grotere plaats, St. Pölten, zijn we van de snelweg afgegaan. Overal stonden er bordjes hotel, maar als we daarheen reden, konden we ze gewoon niet vinden. Na een tijdje zoeken, rondjes rijden en vragen, kwamen we bij een hotel uit. Niet al te goedkoop, maar het was acht uur en we moesten ook nog warm eten, dus we zijn maar niet verder gereden. We hebben daar lekker gegeten en Mark en Rikardo vonden het helemaal leuk, zo’n hotelkamer, een lift. Het was alleen niet zo heel vroeg voordat we op bed lagen en toen gingen we allemaal tegelijk, want het was al tien uur en de volgende morgen wilden we half 7 opstaan. Rikardo vond het toen waarschijnlijk wat vreemd. Met z’n vieren op een kamer, met 3 bedden (Mark sliep tussen ons in). Maar hij is in slaap gevallen en de rest heeft ook af en toe nog wat geslapen. Het ontbijt de volgende morgen was in ieder geval erg lekker.

En daar gingen we weer. Om kwart over 8 zaten we in de auto om de laatste, bijna 1100 km af te leggen. Dat betekende flink doorrijden en niet al teveel stops. Tot 13.00u hebben we daarom alleen maar even een paar keer 5 minuten onze benen gestrekt, wc pauzes gehouden en in de auto wat tussendoor gegeten en gedronken. Om 13.00u hebben we wel een uur pauze gehouden en in een wegrestaurant een lekkere warme maaltijd gegeten. Tja, heel handig kun je het niet noemen om met Rikardo in hotels en restaurants te eten. De vorige dag in het hotel ging er al appelsap over de tafel en nu was het niet veel beter, hoe je het ook probeert te voorkomen. Maar het eten was lekker en Mark en Rikardo aten ook prima. En daar reden we weer verder. Een poosje slapen, een muziekje erbij, een dvd bekijken, zelf liedjes zingen, of gewoon lekker naar buiten kijken. Het ging allemaal prima met de twee mannetjes achterin. Rond zes uur hebben we opnieuw een langere stop gemaakt om een broodje te eten. Daarvoor ging het met Rikardo eventjes wat minder. Hij was wakker geworden en hij moest erg huilen en hij riep steeds ‘mama’. Toen we net in het restaurant geïnstalleerd waren, kwamen we achter de reden. Hij begon over te geven. Gelukkig kon het meeste opgevangen worden in een bekertje en we waren erg blij dat dit niet in de auto gebeurde. Maar de reis was ook zo lang en de nachtrust afgelopen nacht niet zoveel en alles zo vreemd, dus dit was waarschijnlijk het gevolg.

En toen de laatste etappe. Deze ging wederom voorspoedig, geen files, geen oponthoud en Rikardo sliep de hele tijd. En toen was daar dan eindelijk Nederland. En anderhalf uur later….. Schoonhoven!!!! Wat waren we blij er te zijn na zo’n verschrikkelijke lange reis echt thuis, in ons eigen huis. Wij waren blijkbaar nog net enthousiast genoeg om ook Rikardo allerlei verrukte kreetjes te horen slaken, toen we ons huis in stapten. Hij moest overal kijken, alleen toen hij zijn kamertje zag met zijn bed, ging hij daar snel weer uit want hij wilde ‘nem lapen’. Maar als het al half tien ’s avonds is, dan wordt het toch wel tijd. De auto moest natuurlijk ook nog uitgepakt worden.

Mark en Rikardo lagen om half 11 op bed, alleen duurde het wel een tijdje voordat Rikardo in slaap viel. In een oud huis kraakt er natuurlijk van alles, dus als je denkt dat hij in slaap is gevallen en je wil de kamer uitlopen, dan heeft er al van alles gekraakt, dus is hij weer wakker.

En de volgende dag, de donderdag, is het nog niet rustiger geworden. Alles moest natuurlijk uitgepakt worden, boodschappen gedaan, telefoontjes plegen, een aantal dingen regelen, naar de gemeente enz. En zo zal het nog wel enkele dagen zo doorgaan.

Maar Rikardo vermaakte zich vandaag opperbest, hij was in een prima humeur en alles was even interessant. En Mark ging natuurlijk tegen iedereen die hij tegenkwam, vertellen dat hij een nieuw broertje heeft en hij komt uit Hongarije.

Mark blijft deze week nog thuis van school, maandag gaat hij weer beginnen. Dan kan hij nog even wat bijkomen van deze intensieve dagen.

En ook wij gaan verder met wennen aan Rikardo, aan elkaar als gezin. Verder met het hechtingsproces waar in Hongarije al een goed begin mee is gemaakt.

Heel dankbaar zijn we dat deze weken zo goed mochten verlopen, dat we zo’n groot geschenk hebben gekregen, opnieuw een zoon. Dankbaar dat we veilig en gezond thuis mochten komen. Daarvoor zijn we bovenal God dankbaar die Rikardo aan ons heeft gegeven en dat alles zo voorspoedig heeft mogen verlopen.

Ook willen we nogmaals iedereen bedanken voor al jullie meelezen en meeleven in deze voor ons zo bijzondere weken. Jullie reacties deden ons goed.

De laatste dag.......

Zondag

Vanmorgen is Frans samen met Mark naar de kerk geweest. Het was de laatste kerkdienst die ze hier meemaakten. Frans vertelde na de dienst tegen de dominee dat ze a.s. dinsdag hopen te vertrekken naar Nederland. Frans en Ali werden door de dominee en zijn vrouw uitgenodigd om de volgende dag ’s avonds om 19.00 uur bij hen thuis te komen eten. Dit werd erg op prijs gesteld.

’s Middags hebben we weer een poosje gewandeld en ’s avonds weer met de kerkdienst van Schoonhoven meegeluisterd. We gingen deze avond erg vroeg naar bed. De volgende dag moesten we namelijk weer naar Boedapest. Om 8.00 uur werden we op het gemeentekantoor van het twintigste district verwacht, het district waar Rikardo is geboren. Daar moesten we zijn geboortebewijs ophalen.

Maandag

Dit werd een heel erg lange, laatste dag. Om 4.45 uur liep de wekker af. We hadden verwacht dat Mark en Rikardo niet uit bed te krijgen zouden zijn, maar dat viel allemaal reuze mee. Vooral Rikardo was erg vrolijk. Het was bijna 6.00 uur toen we in de auto zaten. We moesten wederom een rit van twee uur gaan maken, alleen werd het 2,5 uur. Bij Boedapest kwamen we in de file terecht. Gelukkig waren we niet de enige; Márti smste dat ze er ook in stond (zij vertrok vanuit haar hotel). Uiteindelijk kwamen we om 8.30 op de plaats van bestemming aan. We moesten ook nog een postzegel op een nabijgelegen postkantoor kopen.(hadden ze blijkbaar op het gemeentekantoor niet op voorraad) Inmiddels was Márti ook gearriveerd en konden we om 9.00 uur het gemeentekantoor van het twintigste district ingaan. De zaken waren daar gelukkig snel geregeld. Daarna gingen we naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken, hier moest de legalisatie van de geboorteakte en de apostille (dit is een internationaal erkende extra waarmerking van de handtekening van de vertaler) gelegaliseerd worden.

Toen we daar klaar waren zijn we weer naar een ander kantoor geweest waar het paspoort van Rikardo aangevraagd moest worden, een spoedaanvraag waar dan wel extra voor moet worden betaald. We hebben daar 3 kwartier gewacht en waren toen aan de buurt. Rikardo moest ook nog even op de foto en dat ging heel goed!  De volgende dag zou het paspoort klaar zijn. Als we op weg zijn op de terugreis, gaan we nog ‘even’ langs Boedapest en halen dan het paspoort op.

Toen we weer buiten het kantoor stonden zat het werk van Márti er voor ons op. We Namen afscheid en overhandigde haar nog een klein aandenken. Márti zou om 17.00 uur met het vliegtuig vertrekken naar Nederland.

Daarna hebben we ons lunchpakket genuttigd en even een stukje langs de Donau gewandeld om het fraaie Parlementsgebouw te bewonderen. Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een winkel om een cadeautje voor de dominee en zijn vrouw te gaan kopen. We zouden deze avond bij hen gaan eten. Het lijkt vreemd, maar om een winkel te vinden in het hartje van Boedapest viel niet mee, zeker niet als je in de auto zit. Je kent er niet goed de weg, je weet niet waar de winkelstraten zijn. En als je dan een winkel ziet, lukt het niet om je auto ergens te parkeren. Je Zo zijn we een aantal keren over de bruggen van de Donau gereden, dus van Boeda naar Pest en van Pest naar Boeda……. Dan zie je nog eens iets van de stad! Uiteindelijk vond Frans een grote Sparwinkel waar hij een bosje van 10 gele rozen kocht.

Vervolgens moesten we weer naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken om de nodige papieren op te halen. Inmiddels was het 14.30 uur en vertrokken we weer naar Miskolc. Om 17.00 uur zou de makelaar op de stoep staan voor de laatste afrekening van onze huurwoning. De terugreis liep voorspoedig, zonder files e.d. Toen we weer in onze woning waren aangekomen, bleek er één gele roos van het met moeite verworven cadeau geknakt te zijn….. Frans probeerde in de woonkamer alvast wat in te pakken totdat hij een frommelend geluid en een luide gil van Ali hoorde: Rikardo was net begonnen de overige rozen een kopje kleiner te maken. Gelukkig was Ali er op tijd bij en is ’m dit dus niet gelukt. Om 18.00  uur stond uiteindelijk de makelaar op de stoep voor de afrekening. Daarna vertrokken we snel na de het predikantsgezin.

Daar stond de tafel al rijkelijk gedekt voor ons klaar. Er was een heerlijke maaltijd door de predikantsvrouw klaargemaakt: Echte Hongaarse goulashsoep, flensjes met allerlei verschillende soorten zoetigheid en koekjes. Als sluitstuk nog een stuk taart in de vorm van een voetbalveld, dit ter ere van één van de kinderen die vandaag jarig was. Tijdens het eten hadden, zo goed als kwaad dat lukte, gesprekken over de Hongaars Gereformeerde kerk, de PKN, etc. De dominee had ook een IPod waarmee hij al snel wat foto’s van Schoonhoven naar tevoorschijn wist te halen. De dominee en zijn vrouw stelden het erg op prijs om mailcontact met elkaar te houden. Het lijkt ons erg leuk, we gaan dit proberen in stand te houden.

Aan het einde van de maaltijd sprak de dominee nog een kort gebed uit en wenste ons Gods zegen toe. Wij deden dit eveneens naar hen. Hij vroeg ons de groeten over te brengen naar onze gemeente en predikant in Schoonhoven. Dat zullen we zeker doen! Als slot moesten we nog op de foto, deze zou geplaatst worden in het kerkblad….En als laatste kregen we ook nog een klein presentje mee, een tasje met inhoud; koekjes, wijn een vaasje etc. Dan voel je je eigenlijk wel een beetje beschaamd staan met je 9 gele rozen………

'Shoppen' in Miskolc

Iedere dag is nu eigenlijk een beetje bijzonder. Vandaag dus de laatste zaterdag in Miskolc. Vanmorgen hebben we eerst de boodschappen weer gedaan. Deze keer veel minder dan anders omdat we nog maar voor een paar dagen nodig hebben. We zijn daarom niet naar de Interspar maar naar de Tesco geweest. Na het middageten zijn we in het centrum van Miskolc geweest. We gingen op zoek naar een fotozaak om een paar foto´s te laten uitprinten. Toen we onze auto parkeerden op een parkeerplaats, was het daar op zaterdag vanaf 13.00 uur vrij parkeren. Toen we dat lazen kregen we al een donkerbruin vermoeden dat alle winkels weleens gesloten zouden kunnen zijn.  Ons vermoeden bleek juist. Op een enkele winkel na was alles gesloten. Een fotograaf hebben we overigens ook niet gevonden, maar die was dan waarschijnlijk toch gesloten.

Wat een enorm verschil wanneer je in Nederland op zaterdagmiddag in een grote stad gaat winkelen, dan bruist het meestal van de mensen! Hier dus niet. Het voordeel is wel dat je hier dan ongestoord foto´s van mooie gevels kunt maken zonder dat je gehinderd wordt van allerlei ontsierende auto´s en patat of frikadellen etende mensen. Frans kon daarom even rustig zijn gang gaan en Mark kon zich even uitleven door hard te gaan hollen, dit tot groot ongenoegen van Ali. Mark ging namelijk op de trambaan hollen en als er dan een tram aankwam, wilde hij deze gaan inhalen en knalde daardoor bijna tegen allerlei mensen aan!

Rikardo wilde een aantal keren precies de andere kant op lopen als Ali. En omdat hij zijn zin dan niet kreeg,  begon hij maar te blèren. Frans was een heel eind vooruit gelopen om foto´s te maken. Hij zag Ali, Mark en Rikardo bijna niet meer. Het was daarom best gemakkelijk dat hij op deze manier af en toe wat hoorde. Van de nood een deugd maken noemen we dat….

Na de koffie ging Frans de auto wassen en van binnen schoonmaken zodat deze er voor de terugreis een beetje fatsoenlijk uit ziet. De meeste auto´s hier zijn behoorlijk smerig omdat de wegen ook erg vuil zijn. Zolang we in Hongarije zijn heeft het op een klein miezerbuitje na niet geregend. Er waren ook dagen bij dat het een paar graden vroor, dus autowassen was er, op een enkele keer na , niet bij. Frans nam deze middag zijn kans waar. Maar uitgerekend toen hij nog maar net bezig was, begon het te regenen!. Gelukkig was het een licht buitje en maar van korte duur.

Na het avondeten vielen de ogen van Rikardo bijna dicht en was het dus bedtijd voor hem. Maar zei hij zoals gewoonlijk `nem slapen´. Maar hij lag nog maar net op bed, of hij was al in slaap……

 

 

Een hele bijzondere dag!

En dan vandaag, een hele bijzondere dag.
Rikárdó hoort nu echt officieel bij ons. Wat een rijkdom, nu niet één, maar twee prachtige kinderen om voor te mogen zorgen. Waar wij de ouders van mogen zijn en wat tegelijkertijd een grote verantwoordelijkheid met zich mee brengt.
De streepjes zijn er vanaf deze dag van zijn naam afgehaald. Dus zijn roepnaam wordt Rikardo. We mochten er één naam bijzetten. Dus zijn volledige naam wordt Rikardo Teunis Schilt. Opa Blankenstijn (de vader van Ali)  was nu aan de beurt om te vernoemen. Hierdoor hoort Rikardo dus echt bij de familie.
Maar hoe is het gegaan vandaag? Laten we bij het begin beginnen. De wekker liep om kwart voor 7 af en dus waren Mark en Rikardo niet de eersten die wakker waren. Rikardo vond dit wel wat vreemd blijkbaar, het ging anders dan anders en hij begon te huilen toen Ali hem ging aankleden.
Om kwart voor negen waren we bij de Raad voor de Kinderbescherming. Met een dame van de Raad gingen we al snel op weg naar de voogdijraad. Daar werd gevraagd hoe het allemaal gegaan is de afgelopen 30 dagen en of we Rikardo nog steeds willen adopteren. “Ja natuurlijk”, luidde ons antwoord. Daarna ontstond er enige verwarring. Bij de voogdijraad hadden ze niet begrepen dat Ali de alleenaanvrager binnen het huwelijk was. Dit was ontstaan, omdat in Nederland aangegeven was, dat een aanvraag op beider naam niet mogelijk zou zijn gezien de leeftijd van Frans. De regel is dat er in Hongarije niet meer dan 45 jaar leeftijdsverschil mag zitten tussen de oudste ouder en het adoptiekind. En dan zouden we Rikardo niet kunnen adopteren. Nu in Hongarije gaven ze aan dat de regel dus precies andersom geldt. Het gaat bij een aanvraag voor samen om het leeftijdsverschil tussen de jongste adoptieouder en het adoptiekind. Om dit ingewikkelde verhaal kort samen te vatten, komt het erop neer dat Rikardo nu dus gewoon op beider naam staat en we allebei nu direct alle rechten en plichten als ouder hebben. Het lijkt te mooi om waar te zijn, want dat zou dus geen gedoe meer betekenen met voogdijaanvraag, naamsverandering en nog een adoptieprocedure voor Frans in Nederland.
Tot kwart voor tien duurde dit en toen was het de vraag of het nog zin had om naar Boedapest te gaan om de geboorteakte van Rikardo op te halen. Om half 12 zou het loket hiervoor sluiten. Maar volgens de dame van de Raad konden we het nog net halen, anderhalf uur naar Boedapest zou moeten kunnen… Dus we hebben het erop gewaagd. Márti ging met Frans en Mark in haar auto alvast vooruit, dan kon ze iets harder rijden en dat heeft ze ook gedaan. 130 km was de toegestane snelheid en dat werd 160 km. Maar helaas, het mocht niet baten, want volgens de Tomtom deed je er twee uur over en hierdoor werd wel een kwartier ingehaald, maar het was echt half 12 geweest toen ze op de bestemming arriveerden. Alles van de voogdijraad mocht nog wel worden afgegeven en ze zouden het in orde maken, maar maandag kunnen we het pas ophalen. En dan…schrik niet…wel om 8.00u ’s morgens. En als je dan ook nog twee uur moet rijden, dan wordt dat wel een erg kort nachtje. Maar dat duurt nog twee dagen, dus laten we er nog maar niet teveel aan denken.
Ali was dus met Rikardo in de auto ook naar Boedapest gegaan. Zij heeft gewacht bij het gebouw van de centrale autoriteit tot de anderen daar ook arriveerden. Rikardo had het best naar z’n zin in de auto.
We hebben al wel wat andere dingen kunnen regelen, dus we zijn zeker niet voor niets naar Boedapest gegaan.  Bij de centrale autoriteit hebben we z.g.n. apostille gekregen. Dit is een internationaal erkende extra waarmerking van de handtekening van de vertaler. We zouden ook een verklaring in het Engels krijgen dat de adoptie plaats heeft gevonden volgens het Haags adoptieverdrag.
Als laatste hebben we deze dag een bank bezocht om wat geldzaken voor Rikardo te regelen.
Tussendoor hebben we in een restaurant lekker gegeten. Al met al waren we toch wel tot drie uur vanmiddag in Boedapest bezig. En er moest natuurlijk nog twee uur naar ons huis gereden worden.
Onderweg hebben we in het  historische stadje Gyöngyös, ongeveer op de helft van Boedapest en Miskolc, op een plein, koffie gedronken. Het was ook niet ver bij de hoogste berg van Hongarije vandaan, maar het was ondertussen al zo donker geworden dat daar niet zoveel meer van te zien was.
Om kwart over zes stapten we ons huis binnen waar we ons lunchpakket nog opgegeten hebben. Daarna gingen Mark en Rikardo nog het bad in, maar op de één of andere manier was het warme water op, dus voor Rikardo hebben we maar wat pannen op het vuur gezet om zo toch nog een lekker warm bad te hebben. En daarna snel onder de wol.
Dus we hopen dat we nog twee rustige dagen tegemoet gaan…

De 30e dag!

En dan is vandaag de 30^e dag en daarmee  is de laatste dag van onze zorgplicht aangebroken!!!!

Erg fijn en we zijn ook erg dankbaar dat het tot nu toe zo goed is verlopen. En dat we zo van Rikárdó mogen genieten.

Morgenochtend moeten we om 8.45u bij de Raad voor de Kinderbescherming zijn. Daarvandaan gaan we door naar de voogdijraad en vanaf dat moment is Rikárdó officieel onze zoon.

Rikárdó is in Boedapest geboren, wat betekent dat we daar zijn geboortebewijs moeten ophalen. Morgen horen we of dit morgenmiddag nog mogelijk is. Als dat zo is, dan gaan we na de voogdijraad nog ‘eventjes’ heen en weer naar Boedapest. Dat is enkele reis 2 uur rijden, en dan zou onze dag aardig gevuld zijn. We nemen in ieder geval voldoende spullen en eten mee als we echt door kunnen gaan.  Als het morgenmiddag niet lukt dan wordt het maandag. Evengoed moeten we maandag naar Boedapest o.a. voor het paspoort.

Vandaag werd er alvast het één en ander schoongemaakt in huis, dan is dat alvast gebeurd.

Ali ging daarna met Mark aan zijn schoolwerk en Frans deed enkele boodschappen met Rikárdó bij de Tesco. In de winkel ernaast verkochten ze lego en Mark had nog steeds te weinig dakpannen om van Lego een behoorlijk huis te kunnen bouwen met een schuin dak. Deze heeft Frans ook maar even gekocht, omdat het toch iets goedkoper is dan in Nederland. Rikárdó ging mee de winkel in en de verkoopsters kwamen allemaal even bij hem kijken, want ze vonden het wel een grappig, leuk kereltje. Thuis werd er gelijk door Frans en Mark een grote villa van Lego gebouwd.

Zo vloog ook deze dag weer voorbij. Mark en Rikárdó waren allebei erg gezellig en goedgehumeurd. Regelmatig wordt er dan samen gespeeld, maar ze vermaken zich ook afzonderlijk. Mark houdt vooral van wilde spelletjes en Rikárdó doet dan volop mee, maar dat laten we meestal niet te lang duren, anders wordt het alleen maar wilder. En Rikárdó vindt paardje rijden op papa’s nek nog wel het allerleukste. Elke keer als hij papa ziet, is het: “Paadje jije”.

Zijn middagslaapje hebben we maar overgeslagen, waardoor hij ’s avonds vroeg naar bed kon. En hij sliep binnen 5 minuten. Hopelijk blijft hij vannacht rustig in z’n bed, want gisteravond klonk er een harde bons en lag Rikárdó weer naast zijn bed. Op dezelfde plek waar Mark ook al eens naast zijn bed heeft gelegen. Het tapijt begint al aardig kaal te worden op die plaats…….

 

 

 

Een leuke dag, maar wel met hindernissen

Nadat we vanmorgen weer op dezelfde tijd werden gewekt als gisteren, maakten we ons vandaag gereed om een dagje uit te gaan. Toen Frans vanmorgen bezig was met het dekken van de tafel hoorde hij scheur en frommelgeluiden uit de kamer; Rikárdó had de kaart van Hongarije ontdekt, die had Frans op de tafel laten liggen, en deze was vervolgens doormidden gescheurd. Rikárdó was net begonnen om alles te verfrommelen. Frans kon nog net voorkomen dat de kaart er helemaal aanging. Frans was behoorlijk kwaad geworden op Rikárdó, maar daar was hij niet zo van onder de indruk. Vervolgens ging Frans maar aan het plakken. In het TomTom-tijdperk gebruik je een autokaart wel niet zo vaak meer, maar wij vinden het tóch wel plezierig om te zien waar wat ligt en waar we naar toe willen gaan.

We wisten eigenlijk niet zo goed waar we heen zouden gaan. De avond ervoor hadden we besloten om wat te gaan toeren richting de grens van Slowakije, waar het natuurpark Aggtelek ligt. Toen we Miskolc bijna uit waren, kwamen we erachter dat we de zorgvuldig door Frans gerestaureerde kaart waren vergeten. We passeerden toen zojuist de Tesco-extra en besloten om daar heen te gaan om te kijken of ze daar toevallig ook autokaarten verkochten. En inderdaad voor de prijs van 300 Forinten (1 euro) hadden we weer een nieuwe. We hebben van de nood gelijk maar een deugd gemaakt en wat boodschappen gedaan die tóch nog gedaan moesten worden vandaag. Toen we weer buiten bij de auto waren, kwamen we op het idee om meteen maar koffie te gaan drinken. We nemen vrijwel altijd een thermoskan met koffie mee, ook vandaag, dachten we….. Maar helaas, hij stond niet in de kofferbak van de auto. Ook deze was blijkbaar thuis gebleven. Dan maar koffie gaan drinken in de Tesco. Dus gingen we weer naar binnen.

Vervolgens gingen we weer verder rijden. Inmiddels was het bijna 12 uur. Na een uur rijden besloten we op zoek te gaan naar een restaurant. We hadden namelijk vandaag geen lunchpakket meegnomen, we wilden onderweg in een restaurant de warme maaltijd gebruiken. Op andere dagen zagen we altijd heel veel restaurants, die reden we dan gewoon voorbij, maar vandaag kwamen we ze nergens tegen. Alhoewel we wel een aantal borden zagen van Hotel-restaurant. En als we dan uiteindelijk de lang begeerde eetgelegenheid gevonden hadden, bleek deze gesloten te zijn! Dit gebeurde een stuk of 3 á 4 keer.

Het noorden van Hongarije is een mooi, maar wel wat uitgestorven gebied, We kwamen door een aantal dorpen die, volgens de borden die we onderweg zagen, aardig wat te bieden hadden aan toeristen. Maar ja, wie gaat daar nu in januari naar toe…

Uiteindelijk kochten we in een plaatselijk ‘buurtsuper’ het nodige aan eetbare spullen zodat we uiteindelijk in ieder geval toch maar een lunch hadden, Inmiddels was het al 2 uur geweest en Rikárdó kreeg last van uithongeringverschijnselen, dat probeerde hij ons in ieder geval duidelijk te maken! De warme maaltijd zouden we dan maar gewoon thuis gebruiken.

Na onze lunch zijn we een heuvel opgereden waar we genoten van een mooi uitzicht. Daarna zijn we teruggereden naar een mooi, vrijwel ongeschonden Hongaars dorpje waar we op de heenweg doorheen kwamen. Hier hebben we wat rondgewandeld en genoten van de karakteristieke Hongaarse oude huisjes, een riviertje en de mooie natuur. Om ongeveer 4 uur vertrokken we weer naar huis. Toen we Miskolc naderden, besloten we om de warme maaltijd te gaan nuttigen in de Tesco-extra waar we vanmorgen waren geweest. Het restaurant wat we in de Tesco zagen leek ons wel wat. Maar ja, de dames achter het buffet waren niet zo erg vriendelijk en het eten werd in ongeveer een minuut opgewarmd in de magnetron. Het was dus meer koud dan warm!

Uiteindelijk kwamen we weer thuis en hebben we nog even een toetje genuttigd. En nu gaan we nog even de thermoskan met koffie van een dag oud aanbreken, want die stond keurig op ons te wachten!