Een hele bijzondere dag!

En dan vandaag, een hele bijzondere dag.
Rikárdó hoort nu echt officieel bij ons. Wat een rijkdom, nu niet één, maar twee prachtige kinderen om voor te mogen zorgen. Waar wij de ouders van mogen zijn en wat tegelijkertijd een grote verantwoordelijkheid met zich mee brengt.
De streepjes zijn er vanaf deze dag van zijn naam afgehaald. Dus zijn roepnaam wordt Rikardo. We mochten er één naam bijzetten. Dus zijn volledige naam wordt Rikardo Teunis Schilt. Opa Blankenstijn (de vader van Ali)  was nu aan de beurt om te vernoemen. Hierdoor hoort Rikardo dus echt bij de familie.
Maar hoe is het gegaan vandaag? Laten we bij het begin beginnen. De wekker liep om kwart voor 7 af en dus waren Mark en Rikardo niet de eersten die wakker waren. Rikardo vond dit wel wat vreemd blijkbaar, het ging anders dan anders en hij begon te huilen toen Ali hem ging aankleden.
Om kwart voor negen waren we bij de Raad voor de Kinderbescherming. Met een dame van de Raad gingen we al snel op weg naar de voogdijraad. Daar werd gevraagd hoe het allemaal gegaan is de afgelopen 30 dagen en of we Rikardo nog steeds willen adopteren. “Ja natuurlijk”, luidde ons antwoord. Daarna ontstond er enige verwarring. Bij de voogdijraad hadden ze niet begrepen dat Ali de alleenaanvrager binnen het huwelijk was. Dit was ontstaan, omdat in Nederland aangegeven was, dat een aanvraag op beider naam niet mogelijk zou zijn gezien de leeftijd van Frans. De regel is dat er in Hongarije niet meer dan 45 jaar leeftijdsverschil mag zitten tussen de oudste ouder en het adoptiekind. En dan zouden we Rikardo niet kunnen adopteren. Nu in Hongarije gaven ze aan dat de regel dus precies andersom geldt. Het gaat bij een aanvraag voor samen om het leeftijdsverschil tussen de jongste adoptieouder en het adoptiekind. Om dit ingewikkelde verhaal kort samen te vatten, komt het erop neer dat Rikardo nu dus gewoon op beider naam staat en we allebei nu direct alle rechten en plichten als ouder hebben. Het lijkt te mooi om waar te zijn, want dat zou dus geen gedoe meer betekenen met voogdijaanvraag, naamsverandering en nog een adoptieprocedure voor Frans in Nederland.
Tot kwart voor tien duurde dit en toen was het de vraag of het nog zin had om naar Boedapest te gaan om de geboorteakte van Rikardo op te halen. Om half 12 zou het loket hiervoor sluiten. Maar volgens de dame van de Raad konden we het nog net halen, anderhalf uur naar Boedapest zou moeten kunnen… Dus we hebben het erop gewaagd. Márti ging met Frans en Mark in haar auto alvast vooruit, dan kon ze iets harder rijden en dat heeft ze ook gedaan. 130 km was de toegestane snelheid en dat werd 160 km. Maar helaas, het mocht niet baten, want volgens de Tomtom deed je er twee uur over en hierdoor werd wel een kwartier ingehaald, maar het was echt half 12 geweest toen ze op de bestemming arriveerden. Alles van de voogdijraad mocht nog wel worden afgegeven en ze zouden het in orde maken, maar maandag kunnen we het pas ophalen. En dan…schrik niet…wel om 8.00u ’s morgens. En als je dan ook nog twee uur moet rijden, dan wordt dat wel een erg kort nachtje. Maar dat duurt nog twee dagen, dus laten we er nog maar niet teveel aan denken.
Ali was dus met Rikardo in de auto ook naar Boedapest gegaan. Zij heeft gewacht bij het gebouw van de centrale autoriteit tot de anderen daar ook arriveerden. Rikardo had het best naar z’n zin in de auto.
We hebben al wel wat andere dingen kunnen regelen, dus we zijn zeker niet voor niets naar Boedapest gegaan.  Bij de centrale autoriteit hebben we z.g.n. apostille gekregen. Dit is een internationaal erkende extra waarmerking van de handtekening van de vertaler. We zouden ook een verklaring in het Engels krijgen dat de adoptie plaats heeft gevonden volgens het Haags adoptieverdrag.
Als laatste hebben we deze dag een bank bezocht om wat geldzaken voor Rikardo te regelen.
Tussendoor hebben we in een restaurant lekker gegeten. Al met al waren we toch wel tot drie uur vanmiddag in Boedapest bezig. En er moest natuurlijk nog twee uur naar ons huis gereden worden.
Onderweg hebben we in het  historische stadje Gyöngyös, ongeveer op de helft van Boedapest en Miskolc, op een plein, koffie gedronken. Het was ook niet ver bij de hoogste berg van Hongarije vandaan, maar het was ondertussen al zo donker geworden dat daar niet zoveel meer van te zien was.
Om kwart over zes stapten we ons huis binnen waar we ons lunchpakket nog opgegeten hebben. Daarna gingen Mark en Rikardo nog het bad in, maar op de één of andere manier was het warme water op, dus voor Rikardo hebben we maar wat pannen op het vuur gezet om zo toch nog een lekker warm bad te hebben. En daarna snel onder de wol.
Dus we hopen dat we nog twee rustige dagen tegemoet gaan…