Een dagje dierentuin

Het is natuurlijk wel geen vakantie meer, maar zo vaak zijn we niet in Hongarije, dus we hebben het er vandaag toch nog een dagje van genomen. We zijn in de dierentuin geweest. Het was wel een eindje rijden maar volgens Márti was die dierentuin de moeite waard en een paar andere adoptiestellen zijn daar ook geweest. 122 km, anderhalf uur bij ons vandaan, in Nyíregyháza.

We zijn eerst nog even langs de Tesco geweest voor enkele noodzakelijke boodschappen en we moesten natuurlijk langs de opticien. Dat was uiteindelijk niet nodig, want Frans heeft in de Tesco even een tangetje gekocht en zo goed en zo kwaad als het ging de bril van Rikárdó een beetje recht gebogen. Dan gaan we thuis in Nederland maar naar de brilleman, want die kennen ons ondertussen al zo goed… Want Mark en een bril daar weten we al alles van en met Rikárdó zal het vast niet anders gaan.

Tegen 12.00u arriveerden we bij de dierentuin. We hadden koffie en pakjes drinken bij ons wat we eerst gedronken hebben. Rikárdó en een pakje drinken is vermoedelijk ook nieuw, want hij lijkt echt niet te weten hoe het gaat. Er in knijpen en achterovergieten of blazen door het rietje met een appelsapdouche tot gevolg. Met een paar keer voordoen, leek hij het iets beter te snappen.

De entreeprijs was heel wat aantrekkelijker dan in Nederland en wat was het heerlijk rustig in deze tijd van het jaar en op een doordeweekse dag. Het leek wel of we ongeveer de enigen waren in heel de dierentuin. En er stond nog een leuk karretje voor Rikárdó en Mark wilde hem graag trekken, dus dat was een uitkomst. En als Rikárdó wilde lopen  dan kon dat ook en dat was ook wel een hele tijd het geval, maar op een gegeven moment ging hij steeds met een ondeugend gezicht hard wegrennen. Toen hebben we hem toch maar in het karretje gestopt. Het was wel een hele belevenis voor Rikárdó, want het zal vast wel de eerste keer zijn in zijn leven dat hij in de dierentuin geweest is. Hij had het ook reuze naar zijn zin, vooral de aapjes moest hij erg lang naar kijken en daarna was het nog steeds: “apie, apie”. Mark vermaakte zich ook prima en wij ook. Het was een behoorlijk grote dierentuin, dus we konden het tot de sluitingstijd om 16.00u best volhouden.

Daarna was het nog anderhalf uur terugrijden. En Rikárdó was zo moe geworden dat hij in de auto in slaap viel, al was het toen nog steeds: “Nem lapen”.

Thuisgekomen was het dus eten, in bad en naar bed.

Morgenochtend krijgen we tussen 11.00u en 12.00u bezoek van een paar dames van de Raad voor de Kinderbescherming. Dit zou nog steeds een keer gebeuren, maar door Kerst en Oud en Nieuw heeft het even op zich laten wachten. We zijn benieuwd hoe het gaat verlopen en wat ze ervan vinden hoe het gaat. Ondertussen zit er al tweederde van de 30 dagen zorgplicht op. Volgende week vrijdag worden we verwacht bij de Voogdijraad, dus het einde lijkt echt dichtbij te komen.

 

 

(Ps. Beste Dursly en Bianca,

Zouden jullie misschien ook een mailadres via Márti aan ons door kunnen geven, want dan kunnen we inderdaad het één en ander aan tips doorgeven wat het huis betreft.)