Een bijzondere oudejaarsdag

De laatste dag van het jaar 2013. Wie had op de eerste dag van dit jaar kunnen denken dat we aan het einde ervan in Hongarije zouden zijn! Het zal na deze dag altijd een bijzondere herinnering blijven.

We hebben er vandaag een leuk dagje van gemaakt. We hebben de stad Eger bezocht, waar het één en ander aan bezienswaardigheden te bezichtigen is. Het was wel 60 km bij ons vandaan maar zeker de moeite waard. Een mooi plein, gebouwen, kerken, een burcht, we hebben van alles bekeken. Rikárdó hobbelde wel aardig mee, af en toe een stukje zelf lopen en soms wilde hij gedragen worden. Dat gebeurde dan ook op papa’s nek. Maar excursies zoals we eerst deden en wandelen, dat zit er nu nog niet in, hoewel het meevalt dat Rikárdó met alles meegaat en zich ook uitstekend vermaakt. Alleen als het te lang duurt, dan wordt hij het zat.

Op de terugweg hebben we een toeristische route gereden langs een paar bergen/heuvels van bijna 1000m. Het was prachtig, ondanks dat het midden in de winter is en er geen bladeren aan de bomen zitten. We namen een weg midden door de heuvels, want dit was mooier en korter volgens Ali. Alleen was chauffeur Frans niet zo gecharmeerd van al de hobbels in de weg en dan nog al de haarspeldbochten omhoog en naar beneden. De schokdempers hebben in ieder geval een aardig stootje te  verduren gehad. En Rikárdó die al even sliep, vond de hobbels niet meer zo slaapverwekkend, dus was zijn slaapje snel voorbij.

Om half 5 waren we weer thuis. Frans heeft even snel een bak koffie achterovergegoten en daarna is hij opnieuw in de auto gestapt om naar de kerkdienst te gaan, die om 17.00u begon.

Ondertussen waren onze familieleden Cora, Teus, Teunis, Aline en Nico op de skype te zien, dus dat was even een verrassing. Toch wel een goede uitvinding, maar het beeld of geluid is niet altijd even duidelijk.

Gisteravond hebben we geskyped met onze vrienden Wessel en Elina, ook leuk, maar zij moesten liplezen…

Cora had lekkere oliebollen gebakken, maar ook dat was een beetje moeilijk om mee te genieten door de skype. We missen de oliebollen trouwens wel!

Toen Frans thuiskwam, hebben we nog warm gegeten en daarna was het tijd om voor Rikárdó om naar bed te gaan, maar dat ging niet helemaal lukken, want het knalt hier vanavond toch ook wel behoorlijk in de heuvels, dus bij elke knal, was het grote paniek. Toen heeft Ali hem maar beneden op haar schoot hem in slaap laten vallen. En tot nu toe slaapt hij nog.

Mark is ook naar bed gegaan en hij riep ook al een keer of het nog geen tijd is om uit bed te komen, want we hebben beloofd dat hij om twaalf uur ook nog even naar beneden mag komen, tenzij er natuurlijk wel iets te zien is.

Dus we wachten maar af hoe rustig deze nacht zal worden…

Tussen Kerst en Oud en NIeuw

Na weer een nacht dat Rikárdó doorsliep, werden we tegen 8 uur gewekt door hem! Deze morgen is Ali samen met Mark naar de kerk gegaan. Dit was dus een experiment: Hoe zou Rilárdó zich gedragen? Hij was wat wispelturig: Een tijdje ging het goed, was hij wat aan het spelen en als er dan iets niet naar zijn zin ging begon hij weer te huilen. Frans wilde via internet meeluisteren met de Schoonhovense kerkdienst, maar dat werd niets!  En, mama was nog geen half uur weg of Frans begon al wat te ruiken…..’oh nee hè, foute boel! Dat hadden we niet afgesproken!’…..

Eindelijk kwam mama met grote broer Mark weer thuis, en het leed was geleden.

Tijdens de kerkdienst werd de doop bediend aan de jongste dochter van de dominee. Ook weer bijzonder om mee te maken. Een zoon van de dominee mocht deze keer het orgel bespelen. Het was dus een hele familieaangelegenheid in de kerk.

Ali sprak de organiste nog even; ze nodigde ons uit om een keertje bij haar langs te komen. Dat willen we zeker een keer doen.

’s Middags hebben we weer een wandelingetje gemaakt. We hebben geprobeerd om Rikárdó wat minder te dragen en meer te laten lopen; langzamerhand de conditie wat opvoeren dus. En het ging best goed.

’s  Avonds hebben we nu wel met ‘Schoonhoven’ meegeluisterd, Rikárdó was snel in slaap.

Daarna hebben we met z’n drieën nog een paar potjes mens-erger-je-niet  gespeeld en zijn vervolgens ten ruste gegaan.

Maandag 30 december

Ook deze nacht sliep Rikárdó heerlijk door. Om 7 uur maakte hij ons pas wakker. Het lijkt er dus op dat we voor onze nachtrust niet meer zo hoeven te vrezen. Ali wil het een paar keer uitproberen om  hem overdag maar niet naar bed te doen. Rikárdó wil het gewoon niet meer en bovendien is hij ’s avonds dan zó moe dat hij snel in slaap valt en de hele nacht lekker doorslaapt.

Vanmorgen is Frans nog even een boodschap wezen doen en heeft toen de hele dag aan zijn studie gezeten. Eindelijk eens even doorwerken!

Mark heeft zich vermaakt bij de buurman, hij was hout aan het kloven voor de houtkachel, dat vond Mark interessant. Ali is ’s middags even wezen wandelen met Mark Rikárdó in een park in de buurt. Mark en Rikárdó hebben zich daar prima vermaakt.

Bezoek aan de burchtruïne van Miskolc

Wederom hadden we niet te klagen deze nacht, Rikárdó hield het netjes vol tot kwart voor 7. Dat zijn  dus al twee nachten. Misschien helpt het ook wel als hij ’s middags niet slaapt, dat hij ’s nachts een langere nacht maakt, of hij wordt gewoon wat rustiger na alle ingrijpende veranderingen.

En het is er toch echt van gekomen… Onze gordijnen zijn vandaag opgehangen, dus het huis wordt steeds meer af. Als we naar huis gaan dan is alles vast wel geregeld. Dan heeft in ieder geval het volgende adoptiestel, wat na ons in dit huis komt, er profijt van.

Rikárdó was vanmorgen even niet zo in de stemming. Mama moest hem steeds maar optillen, of hij struikelde weer en dan was het weer huilen, of hij wilde dan aan dingen zitten die niet mogen.

Maar na de koffie, toen we eenmaal in de auto zaten om boodschappen te gaan doen bij de mega Spar, was hij weer helemaal het vrolijke manneke. En hij is dat de hele dag gebleven.

Want we zijn niet alleen ’s morgens weggeweest, maar ook ’s middags hebben we een uitstapje gemaakt. Het was prachtig weer, niet koud, een lekker zonnetje. Mark en Rikárdó zongen vrolijk op de achterbank: ‘Vader Jakob’. Tenminste Mark zong het voor en ook mama en papa moesten meezingen en Rikárdó zong het op zijn manier mee. Hij wilde dat we het steeds opnieuw gingen zingen.

Tot onze verrassing kwamen we na een tijdje bij een ruïne van een kasteel terecht. Het stond in de steigers want ze waren het kasteel aan het restaureren en ook reconstrueren. Volgens een tekening, die ophing ter onformatie, wordt het kasteel weer volledig opgebouwd. Het was dus nu grotendeels een bouwplaats, maar er was niemand aan het werk, dus we konden er gewoon rondlopen, wat ook meerdere andere mensen deden. Mark vond het klimmen en klauteren over trappen, muurtjes en stenen erg leuk en Rikárdó wilde hem nadoen, wat soms voor wat struikelpartijen zorgde. Ali hield hem wel vast op plaatsen waar het wat minder veilig voor hem was, maar hij staat nog niet altijd even stevig op zijn benen en als hij net zo hard wel rennen als Marki dan gaat het wel eens fout. Maar het was in ieder geval erg leuk, alleen zijn we kwart over 4 toch echt maar richting huis gegaan, want dan is het al behoorlijk donker geworden.

Thuis gekomen was het eten en nog in bad. Het bad blijft een groot festijn, dus daar hebben we hem samen met Mark een tijd in laten spelen. En toen was het toch echt de hoogste bedtijd. Terwijl je hem in z’n bedje legt, dan blijft hij nog steeds zeggen: “Nem lapen (slapen)”, terwijl hij ’s avonds gewoon rustig gaat liggen en binnen vijf minuten slaapt.

Een rustig dagje

Dan was het nu weer een gewone dag. Nou, gewoon was het niet helemaal, want Rikárdó heeft zowaar de hele nacht doorgeslapen, van zeven uur ’s avonds tot bijna zeven uur ’s morgens. En daardoor hebben papa, mama en Mark ook goed kunnen slapen, omdat ze allemaal op tijd naar bed waren gegaan. We hopen dat er nog vele van deze nachten zullen volgen en dat dez niet tot de uitzonderingen behoorde…

Na het normale ochtendritueel kregen we ’s morgens bezoek. Peter en Márti kwamen even langs (hoewel ze er wel 150 km enkele reis voor over moesten hebben). Dat was heel gezellig. Ze kwamen even langs om te kijken en te vragen hoe het allemaal gaat en hoe het huis er uit ziet. Het gaat tot nog toe eigenlijk heel goed en we hopen dat het zo zal blijven gaan. We krijgen nu nog één keer bezoek van de Raad voor de Kinderbescherming, maar dat zal ergens na 6 januari zijn.

Hierna hebben we warm gegeten. Rikárdó at dit keer wel het één en ander op, maar mama moest   daar wel bij helpen. Het eten verloopt steeds soepeler, Rikárdó accepteert steeds meer wanneer we klaar zijn met eten en we zeggen dat hij genoeg gegeten heeft en maar moet stoppen (van de dingen die hij lekker vindt, blijft hij namelijk maar dooreten).

En Mark wordt waarschijnlijk ook wel een paar centimeter dikker en groter in Hongarije, want hij blijft ook maar eten…

Het middagslaapje zat er voor Rikárdó dit keer niet in. Na zo’n lange nacht is het ook de vraag hoeveel slaap hij nog wel had. Met wat tegenstribbelen lag hij wel in bed, maar na 10 minuten begon hij te roepen. En heel slim, maar hij riep niet ‘anya’, maar hij riep om Marki, want toen vervolgens mama even later kwam kijken, stapte hij snel zijn bed weer in, want daar was hij al uit gekomen. Hij dacht waarschijnlijk dat Mark hem wel zou komen halen. Maar van slapen kwam niet veel, dus hem toch maar laten komen. Daarna is Ali met Mark en Rikárdó nog een rondje buiten wezen wandelen en hebben ze in de tuin met de bal gespeeld. Rikárdó had het erg naar z’n zin, dus we hebben het een aardig tijdje volgehouden. Het is buiten ook helemaal niet koud, wel 9 graden boven nul. Dat is uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar in Hongarije. Het is 30 jaar geleden dat het zo’n warme Kerst hier is geweest. Dus de sneeuw laat nog even op zich wachten. De rest van de dag is rustig en gezellig verlopen.

Kerst in Hongarije

Woensdag

Vanmorgen ging Frans weer met Mark naar de kerk. Ali bleef samen met Rikárdó thuis en luisterde via internet mee met onze gemeente in Schoonhoven. De kerkdienst die Frans meemaakte was een bijzondere dienst, het was tenslotte Kerst. Er was een koor aanwezig en tevens werd het Heilig Avondmaal bediend.

In Hongarije wordt al vanaf de Reformatie het Heilig Avondmaal bediend op de grote feestdagen. In Nederland zitten we aan tafel (althans in de traditioneel Hervormde/Gereformeerde Kerken), hier gebeurt het lopend. Eerst ging de kerkenraad in een kring om de (kleine ronde) Avondmaalstafel staan, daarna nam de gemeente lopend deel. Frans mocht hier ook aan deelnemen. Omdat de preek ook in deze avondmaalsdienst de ‘gewone’  lengte had, duurde de dienst toch nog zo’n 2 uur. Na de preek en aansluitend gemeentezang mocht Frans zijn orgelsolo ten gehore brengen. ’t Ging goed. Bijzonder om in deze gemeente Avondmaal te mogen vieren! Ondanks dat je er niets van verstaat, weet je waar het over gaat en geeft het een stukje verbondenheid met de wereldwijde kerk van Jezus Christus en in het bijzonder met onze Gereformeerde broeders en Zusters!

’s Middag hebben we wat gewandeld, Rikárdó moet dan meestal na 10 meter al weer op de schouders van papa…. ’s Avonds hebben we weer meegeluisterd met Schooonhoven. Met Rikárdó ging het allemaal prima, geen bijzonderheden.

 

Donderdag

’s Morgens om 5 uur kregen we alweer een kerstgroet van Rikárdó. Daar waren we weer niet blij mee, maar het schijnt er bij te horen. Deze morgen hebben we meegeluisterd met de kerstfeestviering van de zondagsschool in Schoonhoven. Normaal gesproken heeft Ali daarin meestal wel een taak te vervullen, maar deze keer kon dat dus niet. Maar we hebben vernomen dat het zonder haar ook allemaal goed ging!

’s Middags zijn we wat wezen toeren richting nationaal park Bükk, waar we afgelopen maandag ook geweest zijn. Er was daar ook nog een klein speeltuintje waar Rikárdó even heeft geschommeld. Rikárdó wilde deze middag dus niet gaan slapen: “Nem slapen, auto broem, broem, tuut, tuut!”, aldus Rikárdó! En zo geschiede. Hij genoot weer van de rit! Autorijden is tóch blijkbaar favoriet bij hem. Wat dat betreft hoeven we niet tegen de terugreis op te zien. Toen we weer thuis waren, is Frans even zijn bed ingedoken, na al die onderbroken nachten had hij het even helemaal gehad…..

Inmiddels hebben we er nu al weer drie weken opzitten, de tijd gaat snel.

En zo zijn de Kerstdagen voorbij gegaan.

De dag voor Kerst

Met de nachtrust van Rikárdó lijkt het beter te gaan; afgelopen nacht werd hij maar één keer wakker, en het lukte Frans zowaar hem weer in slaap te krijgen. Tot nu toe was de eer steeds aan Ali. Vanmorgen om 6.15 wekte Rikárdó ons weer en kwam hij met Mark in zijn kielzog naar onze slaapkamer om vervolgens bij ons in bed plaats te nemen.

 

Ali is vanmorgen samen met Mark naar de bakker geweest. Voor de eerste keer was Rikárdó nu ongeveer een half uur met Frans alleen thuis. Het was even de vraag hoe dit zou gaan want hij trekt nog altijd meer aan op Ali dan op Frans. Maar dit ging helemaal goed! Totaal geen gehuil….. Rikárdó ging gewoon rustig spelen. Hij was wel weer blij toen mama terug was.

Vervolgens zijn we nog de laatste inkopen gaan doen voor de Kerst. Het bleek dat er al heel wat levensmiddelen in de Tesco niet meer aanwezig waren, zo moet Rikárdó de Kerst zonder bananen doorbrengen.

Na het boodschappen doen gingen we nog langs de kerk. De organiste heeft afgelopen zondag aan Frans gevraagd of hij tijdens de morgendienst van eerste Kerstdag een stukje solo op het orgel zou willen spelen. Frans wilde daarom even een half uurtje op het orgel oefenen. Dit ging prima! Even voor de kenners onder ons: Het orgel heeft zes stemmen: prestant 8’, octaaf 4’, octaaf 2’, quint 2 2/3, bourdon 8’, fluit 4 en geen pedaal. Het bouwjaar weten we niet, maar het is in ieder geval 19^e eeuws. Een klassiek dorpskerkorgel zoals het in veel Hongaarse dorpskerken staat. (in dit geval gaat het om een kleine stadskerk). Het toucher  is behoorlijk ‘taai’, maar naar even oefenen ging het prima. De quint en de fluit 4’waren ontstemd, dus deze maar niet gebruiken. De plaatselijke organiste speelt overigens perfect!

Na het oefenen waren Ali, en Rikárdó, die in de kerk zaten, (Mark was buiten aan het spelen met twee kinderen van de dominee) nergens meer te bekennen. Het bleek dat ze uitgenodigd was voor de thee met koek in de pastorie. Uiteindelijk heeft Frans ze daar gevonden. We hebben daar gezellig met elkaar gepraat over onze kinderen, de kerkelijke gemeente, etc, zo goed als kwaad dit lukte door de taalbarrière (de vrouw van de dominee spreekt een beetje Engels). De dominee blijkt al twaalf jaar in deze gemeente te staan. Zijn eerste gemeente was Debrecen Mark mocht met de kinderen boven spelen en Rikárdó gooide al gauw de thee over zich heen.

We konden niet al te lang blijven want er moest nog worden gegeten, Rikárdó naar bed en om 15.00u zou er een kerkdienst speciaal met kinderen zijn. Daar is Ali met Mark naar toe geweest. Het bleek een soort kinderkerstfeest te zijn. De kerk zat behoorlijk vol, de dominee begon met een korte meditatie, een groepje jongeren leverden een muzikale bijdrage en daarna zongen kinderen en ook zeiden ze om de beurt iets op. Het was natuurlijk niet te verstaan, behalve Jozef en Maria en Bethlehem, maar het klonk allemaal wel heel mooi in het Hongaars.

Rikárdo was thuis ondertussen even naar bed gegaan en hij heeft zowaar een half uurtje geslapen.

Daarna heeft hij rustig in de kamer gespeeld terwijl Frans nog wat zat te studeren, en dan zie je en ruik je natuurlijk niet alles……Het bleek later dat Rikárdó spullen van Mark uit zijn tas had gehaald en ondertussen ook nog zijn luier had bevuild! Gelukkig heeft Ali blijkbaar scherpere zintuigen dan Frans en dat kan zo zijn voordeel hebben……..

’s Avonds aten we hutspot. Echte Hollandse pot dus voor Rikárdó. Hij rook er even aan en het was meteen ‘nem’. Erg jammer voor Rikárdó, maar eten wat de pot schaft! Ali liet hem vervolgens zijn lievelingsyoghurt zien en maakte hem duidelijk dat hij deze niet zou krijgen wanneer hij de hutspot niet opat. En zo at Rikárdó dus voor de eerste keer van zijn leven hutspot.

 ’s Avonds hebben we nog even het bed van Mark op een andere kamer gezet. Mark werd ’s nachts iedere keer wakker als Rikárdó begon te schreeuwen. Hopelijk heeft hij er nu wat minder last van, hoewel het kleine manneke het geluid heeft van een misthoorn!

We maken ons nu op voor de kerst. Voor ons is het een vreemde ervaring om kerst zover van huis te vieren. Normaal gesproken hebben we het ter voorbereiding erg druk i.v.m. muzikale activiteiten in de kerk(en). Dit missen we nu allemaal en daardoor is het wel een stuk rustiger. Gelukkig kunnen we ook her met de plaatselijke hervormde gemeente meeleven al verstaan we er niets van. De geboorte van Christus wordt ook in Hongarije al eeuwen herdacht en wij mogen hier nu een graantje van meepikken.

 

 

 

 

Even ontspannen.....

Zondag en maandag 22 en 23 december:

We mogen wel zeggen dat we terug kunnen kijken op twee hele goede dagen met Rikárdó. We hebben erg van hem genoten. De nachten zijn weliswaar nog een beetje aan de korte kant, maar ’s nachts wordt hij minder vaak wakker en als hij wakker wordt middenin de nacht dan is hij wel weer naar z’n bedje te sturen. Alleen als hij uitgeslapen is, zoals dat vanmorgen om kwart voor zes het geval was, dan is het ook echt helemaal klaar en met Mark natuurlijk ook.

Gistermorgen is Frans met Mark naar de kerk geweest. Dat vond Rikárdó niet zo heel leuk, want hij wilde ook wel met de auto rijden, dus hij liep steeds opnieuw naar de buitendeur. Toen Frans en Mark thuis kwamen en we koffie gingen drinken met wat lekkers erbij, was meneer weer helemaal in vorm. Hij heeft zelfs ’s middags nog een uurtje geslapen. Het was gewoon reuze gezellig met elkaar. Mark houdt van grapjes, en Rikárdó doet gewoon mee met hem. Al spreken we nog niet dezelfde taal dat is daarbij geen probleem. En snap je iets niet, dan pakt hij gewoon je hand en dan gaat hij het wel aanwijzen. Hij kan zichzelf best goed vermaken, hij gaat gewoon op de grond zitten met een paar boekjes en maar bladeren, je hebt dan geen kind aan hem.

Hij houdt ook erg van knuffelen, dus regelmatig komt hij even naar mama toe om een kusje te geven.

Tja, Mark vindt dit niet altijd even leuk, want hij had eerst alle aandacht en ja als je dat nu moet delen. En dan denk je ook nog dat mama Rikárdó veel liever vindt dan hem… En ja, na het eten onder het Bijbellezen moeten ze dan allebei op schoot. Het Bijbellezen en bidden is trouwens nog een verhaal apart, want dat is Rikárdó helemaal niet gewend en als er dan al eten voor je op tafel staat, of je had nog wel meer van het lekker toetje gelust, dan is dat niet zo eenvoudig. We houden het maar gewoon vol, zodat hij ook aan deze gewoonte gewend is.

 

En dan vandaag, maandag.

Vanmorgen hebben we op tijd koffie gedronken en daarna zijn we in de auto gestapt om even een rondje te rijden. Niet zover bij ons vandaan is een groot Nationaal Natuurpark Bükk. Daar zijn we heengegaan. We kwamen na een minuut of twintig bij een heel mooi plekje uit. Een flinke waterval, waar de ijspegels aanhingen en daarbij stond een restaurant op een voormalig terrein van een vroegere burcht. Het was erg leuk, Mark had het naar z’n zin want je kon daar naar boven klimmen en Rikárdó vond al die trapjes en het water ook erg interessant, dus hij heeft zich uitstekend vermaakt en wij ook. Er is vast nog wel meer te zien in dit park dus we gaan nog wel een keer terug. Ook kwamen we langs een dierentuin, die we misschien nog een keer gaan bezoeken. Om 12.00u zijn we weer naar huis gegaan om het niet te lang te maken voor Rikárdó.

Het warme eten van vandaag ging er niet in, dat vond hij echt niet lekker, maar het toetje daarentegen wel. Best lastig als je dat zo verschrikkelijk lekker vindt en je hebt je buik nog niet volgegeten met het andere eten. Op een gegeven moment was het toch echt klaar, maar Rikárdó was het daar echt niet mee eens. Op dit moment gaat het elke maaltijd als volgt; alleen met de warme maaltijd eten we een toetje, maar na elke maaltijd neemt hij ons mee naar de koelkast om dan vervolgens naar dat lekkere toetje te wijzen. De koelkast heeft namelijk een glazen deur. En als wij dan ‘nem’ zeggen dan wordt het natuurlijk luid protesteren.

Hij kan in ieder geval al één Hollands woordje zeggen. En dat is: “Lekker”, want hij weet erg goed wat lekker is en daar heeft hij niet snel genoeg van. Er werd gezegd dat hij erg van vlees en vleeswaren houdt, maar nu hij een keer jam en pasta geproefd heeft, dan wijst hij daar zeer nadrukkelijk naar als hij nog een boterham eet. Het is ongelooflijk hoeveel brood hij eet en Mark volgt het voorbeeld na, want wat Mark op dit moment naar binnen werkt, is ook onvoorstelbaar.

Het middagslaapje lukte dit keer niet, dus lag hij vanavond om 19.00u op bed en hij was binnen 5 minuten in slaap.

We wensen iedereen die dit leest

 

Gezegende Kerstdagen

 en een

Voorspoedig 2014

 

 

 

De langste nacht?

Volgens de kalender zou het afgelopen nacht de langste van dit jaar zijn maar voor ons was het waarschijnlijk de kortste. Rikárdó werd halverwege de nacht wakker met luid gehuil. En aangezien hij met Mark op dezelfde kamer slaapt, werd hij ook wakker. Op het laatst zijn ze alle twee bij ons in bed komen liggen, maar we deden geen oog meer dicht. Uiteindelijk zijn we om 7.15 maar ons bed uitgegaan.

Na het ontbijt hebben we eerst het huis maar weer even een schoonmaakbeurt gegeven. Rikárdó deed ijverig mee. Na de koffie zijn we naar het centrum van Miskolc vertrokken, dit hadden we nog steeds niet bezocht. Toen we onze auto parkeerden bleken we nog niet echt in het centrum te zijn, maar Frans zag een mooie kerk staan en wilde deze wel even bezoeken. Vervolgens zijn we een paar straten verder gereden en parkeerden we onze auto nu wel in het centrum, maar het zag er wat kaal uit; wel weer een kerk maar geen winkels.  We wilden namelijk ook nog een bakker zien te vinden om nu eens écht vers brood van een ambachtelijke bakker te eten i.p.v. supermarktbrood, maar helaas………

Frans  ging bovengenoemde kerk weer in. We zagen ook nog een grote synagoge, deze was helaas gesloten.  (het leek erop dat hij buiten gebruik was),maar erg interessant allemaal. Rikárdó is het lopen allemaal niet zo gewend, na een paar meter wilde hij gedragen worden, dan maar op de schouders van papa.

Inmiddels was het al over twaalven en Ali wilde vanmiddag warm eten, en om een beetje op tijd thuis te zijn, kozen we ervoor om maar weer naar huis te gaan. Een paar straten verderop zagen we veel mensen lopen en ook veel winkels……….tja….

We aten bami maar dat viel bij Rikárdó niet zo in de smaak. Hij rook er even aan en schoof het bord opzij. Wat de boer niet kent………..Pech gehad, dan maar geen eten. Maar na lang gejengel begon meneer tóch maar te eten en hij at zijn bord zowaar bijna helemaal leeg; weer een nieuw menu leren eten dus! Als we over ca. 5 weken naar huis hopen te gaan, eet hij vast alles!

Toen was het tijd voor het middagslaapje van Rikárdó. We dachten dat daar wel aan toe zou zijn na al dat nachtbraken, maar vergeet dat maar; in slaap komen was er niet bij. Dan maar niet. Hij was behoorlijk moe meneer ging een keer uit eigen beweging op de bank liggen. Toen we gingen eten begon hij weer te glunderen, elk pondje ging weer door het mondje, er kwam geen einde aan. Ondertussen werden zijn oogjes steeds kleiner. Deze avond was Rikárdó snel onder zeil en blijft hij dat hopelijk tot morgenochtend.

Een dag met een gouden randje

Vandaag ging het wonderbaarlijk goed met Rikárdó. Hoe het kan weten we niet, maar we hopen dat er meerdere van deze dagen zullen volgen.

In huis ging het wel even wat minder, want de verwarming begaf het gisteravond rond 21.00u, dus het werd erg koud. Frans probeerde hem wel bij te vullen, want er lekt regelmatig water uit radiatoren, maar dit lukte op de één of andere manier niet. Gelukkig zijn ze vanmorgen vroeg langs geweest, waardoor het vandaag weer lekker warm was.

Ook had Ali vannacht veel last van kriebelhoest, dus de uurtjes slaap waren niet zo heel veel. Hopelijk gaat het de komende nacht beter. En vanmorgen  was het ook al weer vroeg dag, dus uitslapen is er waarschijnlijk niet meer bij. Rikárdó heeft wel de hele nacht doorgeslapen, maar om 10 voor 6 was het klaar en begon hij te roepen. Mark en Rikárdó hebben toen nog wel een poosje in ons bed doorgebracht, maar dat was toch ook een keer klaar.

’s Morgens is Rikárdó gewend om veel te eten. Hij had dus ook vanmorgen niet snel genoeg. Hij heeft enkele boterhammen naar binnen gepeuzeld. Blijkbaar had hij na het eten toch nog niet helemaal genoeg, want hij ging maar steeds naar de koelkast. Tot koffietijd bleef hij daarover maar doorgaan.

Daarna zijn we in de auto gestapt om in een reuze Spar (Inter Spar) boodschappen te doen voor enkele dagen.

Blijkbaar vond hij het allemaal reuze interessant. En hij bleef ook nog wel redelijk rustig in het winkelwagentje zitten, hoewel Mark af en toe wel extra rondjes met hem moest rijden. Dat vond Mark ook niet heel erg.

Thuisgekomen hebben we brood gegeten, want het was te laat geworden om nog eten te koken. Opnieuw heeft hij aardig wat naar binnen gewerkt. Je moet vooral gaan eten wat Rikárdó lekker vindt want dan heb je geen kind aan hem…

Na het eten hebben we opnieuw een poging gewaagd om Rikárdó te laten slapen en zowaar na een minuut of 10 sliep hij. Alleen duurde het niet veel langer dan een kwartier, dus haalden we hem er maar weer uit. En daarna was hij gewoon een rustig, tevreden mannetje dat maar een beetje rond liep te drentelen, terwijl Mark zijn schoolwerk maakte. Het was echt genieten en je moest hem natuurlijk wel in de gaten houden, want alles is even interessant om aan te zitten. Bijvoorbeeld de cd speler, of de knopjes van de tv, of dan kom je er later achter dat de plant achter de bank wel wat kleiner is geworden. De trap op naar boven is ook erg interessant, maar gewoon gevaarlijk, want er zitten zulke grote gaten tussen de treden.

Het is ook leuk als hij de sloffen van mama uitdoet en ze zelf aantrekt en daarmee rondloopt, of een muts van papa opzet die hem veel te groot is.

Het bad genoot hij dit keer ook wel erg van, het was niet leuk om er weer uit te moeten.

Oh ja, je blijft schrijven, maar de warme maaltijd ’s avonds was eveneens een interessant gebeuren. We hebben geprobeerd om hem aardappels met prei en kip erdoor heen te geven. Eerst moest hij het niet, maar uiteindelijk is heel zijn bord bijna leeg gegaan. Daarna dacht hij dat we klaar waren en toen werd het schaaltje voor het toetje op tafel gezet. Hij was al van tafel gelopen, maar toen hij dat zag, ging hij direct weer zitten en slaakte vreugdekreetjes. Van die lekker aardbeienkwark die je normaal nooit krijgt, daar heeft hij niet gauw genoeg van. We zijn uiteindelijk maar gestopt, want hij wilde maar meer en meer en meer…

En zowaar, na het eten ging hij zonder tegenstribbelen mee naar bed en sliep binnen 10 minuten.

En Mark, wat doet hij het als grote broer bijzonder goed!!!

 

ps.  We waarderen jullie reacties heel erg of via de mail of via de weblog, want reageren op de weblog schijnt wat moeilijk te zijn. We proberen wel regelmatig persoonlijk te reageren, maar de dagen zitten tot nu toe erg vol, dus het lukt niet altijd.

'Anya, anya!'

‘Anya, anya!’ (‘Mama, mama!’), met deze geluiden werden we vanmorgen gewekt. Rikárdó riep naar mama. Hij had deze eerste dag de hele nacht door geslapen. Dat was vast een goed begin! Vanmorgen hebben we tot ca. 10.00 uur in huis doorgebracht en met Rikárdó wat gespeeld; hij vermaakte zich prima. Hij moet nog wel wennen aan onze eetgewoontes. In het kindertehuis werd hij de hele dag volgestopt met grote en wat kleinere hapjes tussendoor. Bij ons is het gewoon 3x per dag eten en ’s morgens en ’s middags een keer koffiedrinken met wat erbij. Rikárdó vindt dat nog wel moeilijk. Halverwege de morgen liep hij daarom naar het keukenkastje waar de placemats, bestek en borden zijn en begon zich te installeren, maar helaas……Ook gewone thee en melk moest hij niet en als hij klaar is met eten, stapt hij gewoon van tafel. Dat deed hij in het kindertehuis ook. Tóch willen we Rikárdó vanaf het begin al te laten wennen aan onze eetgewoontes, maar dat kost hem nu nog wel moeite.

Na de koffie van 10.00  uur hebben we even een wandelingetje gemaakt. Na een paar honderd meter was Rikárdó al moe en moest Frans hem op zijn schouders nemen.

Het warme middageten beviel Rikárdó niet. Schelpjespasta met saus (waarin tomatenpuree zat), maar dat moest meneer niet, Jammer, eten wat de pot schaft! Het toetje, vruchtenyoghurt, viel goed bij hem in de smaak; hij bleef er van eten!

Na het eten was Rikárdó toe aan zijn middagslaapje, maar dat wilde niet lukken; hij blèrde de hele wereld bij elkaar. Na lang proberen gaf Ali de moed maar op en bleef hij maar gewoon wakker. Hoe verder de middag vorderde, des te vermoeider werd hij; hij raakte steeds meer uit zijn humeur en van slag af, en huilde als hij zijn zin niet kreeg. Ook zijn ingewanden waren blijkbaar van slag, dat roken we om de haverklap……….Ali had het er maar druk mee!. Mark heeft er nog wel moeite mee dat zijn broertje allerlei dingen niet snapt en dan nog gaat huilen.

Rikárdó is een echte peuter, we hebben het druk om hem wijs te maken wat wel en niet mag en dat valt niet mee als je elkaar niet kunt verstaan. Veel spullen in de kamer zijn niet veilig voor hem. We kunnen in onze Hongaarse woning hem in ieder geval goed voorbereiden op thuis. Uit ervaring weten we dat Rikárdó over een aantal weken wel  voldoende  woordjes Nederlands zal kennen om hen het één en ander wijs te maken.

’s Avonds was Rikárdó behoorlijk moe, wat wel te verwachten was, en viel hij deze keer snel in slaap, wel met Ali ernaast. Frans is na het avondeten nog even snel met Mark naar de Tesco geweest om wat brood te halen; Rikárdó is een grote eter, waar die het allemaal laat………

Hij is er!

En toen was het zover!!!

Rikárdó is bij ons!!! En dat is pas echt een avontuur…

Hij is 20.15 u en hij slaapt nu al een kwartier. Dus laten we dat nu maar alvast schrijven, want misschien is het aan het eind van het verhaal weer anders. En wat het vannacht gaat worden, als hij wakker wordt, dan is het waarschijnlijk grote paniek.

Maar laten we nog even bij het begin van de dag beginnen. Om kwart voor 9 stonden we voor het gebouw van de Raad voor de Kinderbescherming. Vandaar gingen we met een raadsmedewerker naar het gebouw van de Voogdijraad. Dit duurde ongeveer tot half 11. Er werd het één en ander op papier gezet en ons dossier uit Nederland werd er nog bijgehaald, met de vraag of alle gegevens nog klopten. En ons werd de vraag gesteld hoe we vonden dat de kennismaking verlopen was en ook Mark kwam aan de beurt: “Hoe hij het vindt dat hij een broertje krijgt?”

En zo zijn dan de 30 dagen zorgplicht ingegaan en konden we op weg naar Rikárdó. Eerst hebben ze van de Raad nog even gebeld naar het kindertehuis hoe laat we hem op konden komen halen en dat was om 13.00u. Daarom hadden we nog wel even tijd om met Márti nog een maaltijd te nuttigen in hetzelfde restaurant waar we eerder gegeten hebben.

Toen we bij Rikárdó aankwamen, moesten we eerst nog even wachten. De vaste verzorgster van Rikárdó zou nog afscheid komen nemen en ze was er nog niet en ook was de directrice nog met andere dingen bezig. Rikárdó zelf was nog met zijn middagslaapje bezig, maar ze hebben hem wakker gemaakt en de kleertjes aangetrokken die wij meegenomen hadden uit Nederland.

Eindelijk was het dan zover. Rikárdó stond klaar met een doos met kleertjes die hij meekreeg, het speelgoed dat wij aan hem hebben gegeven en een plastic motortje. Tja, of dat er op de terugreis ook nog bij gaat passen in de auto? Daarnaast kregen we heel zijn dossier mee en rapportage over hoe zijn ontwikkeling is verlopen. Als we dat willen, kunnen we dat thuis laten vertalen.

En toen zat Rikárdó dan bij ons in de auto. Het is op zo’n moment niet zo goed te bevatten dat er dan twee zoons op de achterbank zitten…

De reis naar ons huis ging erg goed. En daar aangekomen, moest er natuurlijk overal rondgekeken worden. Hoeveel indrukken moet Rikárdó wel niet te verwerken krijgen. Als we proberen in te denken wat dit voor hem moet betekenen, hoe ongelofelijk moeilijk en verwarrend dit moet zijn, dan ging het echt niet slecht deze halve dag voor het eerst bij ons, in ons huis. Maar je ontkomt er niet aan dat veel dingen heel anders zijn dan in het kindertehuis en dat hij ons gewoon niet verstaat en wij hem niet. Dus er waren momenten dat het erg leuk was, maar ook momenten dat het even helemaal niet fijn was. Het eten aan tafel bijvoorbeeld ging erg goed, alleen melk lust hij niet, maar waarschijnlijk kent hij deze smaak ook niet.

In bad gaan, was ook best leuk, maar wel wat spannend.

Alleen het naar bed gaan, ging eerst  echt niet. Hij bleef maar huilen en Mark vond dat maar niets, want dan kon hij ook niet slapen. Mark is toen maar in ons bed gaan liggen en Ali probeerde voor de tweede keer naast Rikárdó te gaan liggen en zowaar, hij begon op zijn vingertjes te sabbelen en even later sliep hij.

Maar wat we aan het begin al zeiden, het is een heel avontuur. En weer heel anders dan bij Mark, want nu gaat het om een peuter van net 3 jaar.

 

 

De laatste dag in het kindertehuis

Voor de laatste keer gingen we vandaag naar het kindertehuis om een dag met Rikárdó door te brengen. We begonnen op de groep. De begeleidster van deze morgen haalde de Duplo-Lego te voorschijn en vervolgens begonnen we te bouwen.  Om ca. 10.30 uur vertrokken we weer met de auto om met Rikárdó een eindje te toeren. Hij was vrij rustig maar toen we weer richting kindertehuis gingen ontdeed hij zich steeds van de autogordel zodat hij uit zijn stoeltje kwam. Frans moest hem er steeds weer opnieuw inzetten. Toen we omstreeks 11.30 uur in het kindertehuis aankwamen kreeg Rikárdó weer zijn gebruikelijke warme middagmaal, samen met Mark. Daarna ging Rikárdó weer slapen en ging Ali Mark lesgeven en Frans studeren. Vanaf dat moment ging het allemaal wat minder: Mark stribbelde tegen bij het schoolwerk maken wat  ‘juf Ali’ niet zo op prijs stelde. Blijkbaar was Mark nog niet helemaal de oude en zat hij nog niet zo lekker in zijn vel.

’s Middags gingen we weer met Rikárdó spelen. We bleven deze keer binnen. Mark was nog steeds uit zijn humeur en met Rikárdó ging het ook niet zo gemakkelijk: Hij wilde hard gaan hollen in één van de gangen maar dat mocht niet van Ali want Rikárdó loopt dan steeds de kantoorruimtes van het personeel in wat door hen niet altijd zo op prijs wordt gesteld. Hij liet duidelijk merken dat hij het daar niet mee eens was en begon hard te schreeuwen. Frans had net koffie ingeschonken en Rikárdó gooide vervolgens een beker omver. De koffie ging over een tafelkleedje en over de kleren van Rikárdó!

De laatste lootjes wegen dus blijkbaar ook hier het zwaarst! Tijd dus om het kindertehuis te verlaten en Rikárdó bij ons ion huis te nemen. Morgenochtend zal dit dan eindelijk gaan gebeuren. Om 8.45 uur worden we bij de Raad voor de Kinderbescherming in Miskolc verwacht, waarna we voor de allerlaatste keer naar het kindertehuis in Nagybarca zullen rijden om Rikárdó dan definitief met ons mee te nemen naar onze tijdelijke woning. Er zal dan een nieuwe fase aanbreken: 30 dagen zorgplicht. We zijn benieuwd wat dat ons gaat brengen!
 

Zondag en maandag

Zondag

Toen we vanmorgen wakker werden, bleek Mark nog niet beter te zijn. We besloten dat Frans deze morgen alleen naar de kerk zou gaan. Ali bleef dus met Mark thuis en luisterde via internet mee met de kerkdienst vanuit onze thuisgemeente Schoonhoven. Toen Frans de deur uitstapte en vervolgens het trapje van vier treden wilde afdalen ging hij met een grote klap onderuit en lag uitgevloerd beneden aan het trapje; het was spekglad! De val was behoorlijk pijnlijk en het speelde al bij Frans door z’n hoofd dat hij naar het ziekenhuis zou moeten met een gebroken heup maar gelukkig viel het allemaal reuze mee; alleen flink beurs.

Na de kerkdienst mocht Frans even op het orgel spelen van de plaatselijke organiste (zij spreekt goed Duits). Daarna vertelde hij aan de vrouw van de dominee dat zoonlief Mark deze morgen thuis was gebleven met zijn moeder omdat hij ziek was. Hij kreeg spontaan van de domineesvrouw een zelfgemaakte knuffel meer voor Mark.

Thuisgekomen bleek Mark nog steeds ziek te zijn. We besloten dat Ali deze middag alleen naar Rikárdo zou gaan. We hadden het probleem van het ziek zijn van Mark da dag ervoor via de mail met Márti overlegd en zij vond het goed dat we het zo zouden oplossen.

Dus Ali is om half 2 alleen in de auto gestapt, het kwam goed uit dat we deze dag al alleen ’s middags zouden gaan. In het kindertehuis aangekomen, heeft ze geprobeerd uit te leggen waarom Frans en Mark er niet bij waren. Het leek erop dat ze het met de gebaren erbij wel begrepen hadden.

Het ging opnieuw best goed met Rikárdó, totdat we naar buiten gingen en de auto in het oog kreeg.

Hij stapte daarop af en wees naar de deur. Het autorijden was gisteren zo leuk, dat wilde hij weer. Maar Ali wilde dat dit keer niet, zeker niet nu ze alleen was. Meneer was het daar natuurlijk absoluut niet mee eens en zette een keel op. Toen is Ali toch maar weer met hem naar binnen gegaan. Daar bleef hij nog even doorgaan. Langzamerhand gaf hij het op en werd hij weer het vrolijke mannetje, toen Ali allemaal kinderliedjes begon te zingen.

Daarna verliep het allemaal weer prima en is ze na het in bad gaan naar huis gegaan.

Thuis was Mark weer wat opgeknapt, hij ging wel vroeg naar bed, ’s avonds hebben we de avonddienst van onze gemeente Schoonhoven weer meegeluisterd via internet. Na nog wat ontspannend lezen was de dag weer voorbij.

 

 

 

Maandag

Deze dag kon Mark gelukkig weer mee. Hij at nog wel niet zoveel, maar het ging veel beter dan gisteren. Peter was er deze dag niet meer bij, dus we moesten zelf maar met handen en voeten communiceren met de verzorgster en Rikárdó. Och, daar kom je uiteindelijk ook wel uit. De dag is best snel gegaan. We zijn ’s morgens en ’s middags opnieuw een eindje gaan rijden in de auto. Rikárdó begon gelijk al over de auto toen hij ons zag, maar we vonden het handiger om eerst tot 10.00 u even binnen te spelen, want dan krijgen de kinderen altijd wat te eten. Hij vond dat niet zo’n goed idee, maar nu hoorden enkele verzorgsters het, dus die konden het wat beter uit zijn hoofd praten.

Maar wat vond hij het nu ook weer leuk in de auto. Hij begon zelfs zijn eigen liedje mee te zingen toen we een cd op hadden gezet. Het was in de auto allemaal best, zelfs toen Frans even een kerk binnen ging en wat lang wegbleef omdat de kosteres er toevallig even liep en Frans op het orgel liet spelen.

De verzorgster liet dit keer aan het einde van de dag het badderen volledig aan Ali over, ze legde alleen de kleren klaar. Verder werkte hij redelijk mee, alleen het aankleden ging hij een spelletje van maken, dus dat kostte enige moeite. We zijn wel heel erg benieuwd hoe het woensdag allemaal zal gaan, als hij bij ons zal zijn.

Want morgen nog één dag in het kindertehuis en dan mogen we hem meenemen…

 

 

Een week voorbij

Als je al een aantal lange dagen in het kindertehuis gewend bent, dan gaat zo’n halve dag van 9.00 u tot 12.00 u heel snel. Want vandaag zouden we maar een halve dag gaan. Het was wel leuk, want we hebben Rikárdó voor het eerst meegenomen onze auto in. We mochten een klein stukje rijden tot de speeltuin aan het einde van het dorp. Rikárdó had het opperbest naar z’n zin in de auto, hij slaakte tenminste regelmatig verrukte kreetjes. En het speeltuintje, waar enkele speeltoestellen stonden, heeft hij even in gespeeld. Maar hij vond vooral interessant wat buiten de speeltuin gebeurde. Er reed een vrachtwagen, er liep een watertje langs, er waren een paar mannen aan het vuurtje stoken. Niet eens zo heel veel bijzonders, maar het is allemaal de wereld buiten het kindertehuis waar hij weinig komt. Wat zal hij straks veel te kijken hebben en te ontdekken… Het is ook tegen ons verteld, dat we ons moeten realiseren dat hij echt heel weinig gewend is en het is goed om daar rekening mee te houden.

We zijn een uurtje weggeweest en daarna was het nog even binnen spelen, eten en tijd voor het middagslaapje. Zowaar bleef hij op zijn bedje toen Ali hem erin stopte.

We zijn benieuwd of hij er nog iets van gezegd heeft, dat we er vanmiddag niet zijn en morgenochtend ook niet. Alleen horen we dit waarschijnlijk niet, want de komende drie dagen is er niemand bij om het te vertalen.

Van te voren hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om vanmiddag het centrum van Miskolc te gaan bekijken. Dat is alleen in het water gevallen, want Mark riep ons afgelopen nacht een paar keer omdat hij zich niet lekker voelde. Vanmorgen heeft hij niet gegeten en de hele morgen voelde hij zich nog steeds niet lekker. Net voordat we weg wilden gaan, moest hij overgeven. Toen zijn we maar direct naar ons huis gereden. Eind van de middag moest hij nog een keer overgeven en had 39 graden koorts, dus hij is gewoon ziek. Frans, maar ook Ali hebben wat keelpijn, dus we hopen dat het hierbij blijft.

Het was wel lekker dat we daarom vanmiddag even konden relaxen, tenminste op het schoonmaken na van ons huis dan, want dat vonden we dat dit langzamerhand ook eens moest gebeuren.

Oh ja, ons huis wordt steeds completer. Er is een stop voor de afwasbak gekomen en extra beddengoed. Hopelijk komen de gordijnen nu ook snel… Als ze tenminste komen…

 

 

 

Weer een stap verder!

Wederom zijn we vanmorgen weer op weg gegaan naar de verblijfplaats van Rikárdó; het kindertehuis in Nagybarca. Rikárdó was vanmorgen niet helemaal in zijn humeur, blijkbaar had hij z’n dag niet. Tot 10 uur bleven we op de groep waar Rikárdó verblijft. Daarna zouden we voor de eerste keer gaan wandelen buiten het terrein van het kindertehuis. Het verblijf op de groep tot 10.00 uur vond Rikárdó niet zo’n succes; hij jengelde behoorlijk en wilde eigenlijk naar de ruimte waar we de dagen ervoor steeds hadden gezeten.

Om 10 uur vertrokken we voor de wandeling. Na een paar honderd meter gaf Rikárdó er de brui aan en moest Ali hem dragen………

We dachten meteen aan de vakanties die afgelopen jaren hebben gedaan, ook samen met Mark: Dan werd er stevig gewandeld over bergen en door dalen, maar dat zal er de komende tijd dus wel niet in zitten! Maar wat wil je als je hele dagen in een kindertehuis vertoeft waar  je niets anders doet dan eten, slapen en spelen en waar de temperatuur vergelijkbaar is met die van een bejaardencentrum!  Kortom, Rikárdó zal de komende tijd nog behoorlijk moeten acclimatiseren, maar het komt vast wel goed!

We hebben nog een klein stukje doorgewandeld en zijn toen maar weer teruggekeerd naar het kindertehuis. Om half twaalf kreeg Rikárdó eten, en ook Mark. Om twaalf uur begon hij dan aan zijn middagslaapje. Wij hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze boodschappen voor de komende dagen en de nodige spullen, die we voor Rikárdó nodig hebben als hij vanaf volgende week in ons huis zal zijn, te halen. Peter heeft gisteren de directrice verteld dat we zaterdagmiddag graag even voor ons zelf willen hebben om boodschappen en spullen voor  Rikárdó te halen en ons huis schoon te maken. Vandaag besloten we om de boodschappen nú maar vast te halen. Toen we in de Tesco, een enorm supermarkt waar ze van alles hebben, van dropveters tot autobanden, in een dorp verderop liepen, kwamen we daar de directrice van het kindertehuis tegen; we hebben haar heel vriendelijk gegroet……..

’s Middags hebben we weer buiten gespeeld met Rikárdó. Hij blijkt overigens best slim te zijn en weet precies wat hij wil en ook waar die van alles kan halen. Op zijn ‘motorfietsje’ was hij binnen de kortste keren bij de keuken aangeland om daar wat te bietsen. Meneer had het voor elkaar gekregen om een appel ontvangst te nemen! Wat dat betreft lijkt hij erg op Mark. Deze middag was Rikárdó trouwens weer in zijn humeur, het ging allemaal weer prima. Om half vijf gingen we weer naar binnen omdat hij weer in bad moest. Ali mocht hem toen weer uitkleden, wassen en z’n pyjama aantrekken. Om vijf uur vertrokken we weer naar onze woning.

Inmiddels weten we dat we a.s. woensdag om 9.00 bij de Voogdijraad in Miskolc worden verwacht. Daarna zullen we doorrijden naar het kinderthuis in Nagybarca om Rikárdó op te halen en gaan de 30 dagen zorgplicht in. Vanaf dat moment is Rikárdó dan bij ons in huis! Dit betekent dat, als alles goed gaat, we op z’n vroegst op woensdag 22 januari weer in Schoonhoven hopen te arriveren.

 

 

Naar buiten!

We eindigden de vorige dag dat Mark rustig ging slapen en dat was ook zo, maar een paar uur later hoorde Frans een harde bons en daar lag Mark naast z’n bed. Blijkbaar is hij bovenop zijn hoofd gevallen, want er verscheen even een later een grote bult en hij kreeg een bloedneus. Dus dat was niet zo’n fijne gewaarwording. Het duurde niet zo lang tot hij van de schrik bekomen was en alsnog rustig verder ging slapen.

Vandaag in het kindertehuis mochten we inderdaad naar buiten en dan wel op het terrein. We zijn daarom ook twee keer deze dag naar buiten geweest. Dit vonden wij wel lekker en Rikárdó genoot zichtbaar van het rijden op zijn plastic motorfietsje en  van het wandelen rond het kindertehuis. Een bal hadden we ook meegenomen, maar die vond Mark interessanter dan Rikárdó.

Er was deze dag een andere verzorgster en zij was er verbaasd over dat Rikárdó zo gemakkelijk met ons mee gaat. Dit kent ze niet van hem, want normaal gesproken gaat hij niet zo snel met bezoek mee. Dit was wel leuk om te horen.

En toen kwam het afscheid na het badfestijn om half 5. Rikárdó wilde na het bad toch nog even in de ruimte spelen waar we dat steeds doen, maar hij wilde daarna niet meer mee naar de groep, want dat betekende dat wij weg zouden gaan. Toen hebben we hem toch maar meegenomen, maar meneer bleef maar huilen toen wij de jassen aantrokken. Een beetje zielig wel, maar toch ook een goed teken, want dat betekent dat hij het fijn vindt als we er zijn.