Bezoek aan de burchtruïne van Miskolc

Wederom hadden we niet te klagen deze nacht, Rikárdó hield het netjes vol tot kwart voor 7. Dat zijn  dus al twee nachten. Misschien helpt het ook wel als hij ’s middags niet slaapt, dat hij ’s nachts een langere nacht maakt, of hij wordt gewoon wat rustiger na alle ingrijpende veranderingen.

En het is er toch echt van gekomen… Onze gordijnen zijn vandaag opgehangen, dus het huis wordt steeds meer af. Als we naar huis gaan dan is alles vast wel geregeld. Dan heeft in ieder geval het volgende adoptiestel, wat na ons in dit huis komt, er profijt van.

Rikárdó was vanmorgen even niet zo in de stemming. Mama moest hem steeds maar optillen, of hij struikelde weer en dan was het weer huilen, of hij wilde dan aan dingen zitten die niet mogen.

Maar na de koffie, toen we eenmaal in de auto zaten om boodschappen te gaan doen bij de mega Spar, was hij weer helemaal het vrolijke manneke. En hij is dat de hele dag gebleven.

Want we zijn niet alleen ’s morgens weggeweest, maar ook ’s middags hebben we een uitstapje gemaakt. Het was prachtig weer, niet koud, een lekker zonnetje. Mark en Rikárdó zongen vrolijk op de achterbank: ‘Vader Jakob’. Tenminste Mark zong het voor en ook mama en papa moesten meezingen en Rikárdó zong het op zijn manier mee. Hij wilde dat we het steeds opnieuw gingen zingen.

Tot onze verrassing kwamen we na een tijdje bij een ruïne van een kasteel terecht. Het stond in de steigers want ze waren het kasteel aan het restaureren en ook reconstrueren. Volgens een tekening, die ophing ter onformatie, wordt het kasteel weer volledig opgebouwd. Het was dus nu grotendeels een bouwplaats, maar er was niemand aan het werk, dus we konden er gewoon rondlopen, wat ook meerdere andere mensen deden. Mark vond het klimmen en klauteren over trappen, muurtjes en stenen erg leuk en Rikárdó wilde hem nadoen, wat soms voor wat struikelpartijen zorgde. Ali hield hem wel vast op plaatsen waar het wat minder veilig voor hem was, maar hij staat nog niet altijd even stevig op zijn benen en als hij net zo hard wel rennen als Marki dan gaat het wel eens fout. Maar het was in ieder geval erg leuk, alleen zijn we kwart over 4 toch echt maar richting huis gegaan, want dan is het al behoorlijk donker geworden.

Thuis gekomen was het eten en nog in bad. Het bad blijft een groot festijn, dus daar hebben we hem samen met Mark een tijd in laten spelen. En toen was het toch echt de hoogste bedtijd. Terwijl je hem in z’n bedje legt, dan blijft hij nog steeds zeggen: “Nem lapen (slapen)”, terwijl hij ’s avonds gewoon rustig gaat liggen en binnen vijf minuten slaapt.