Volgens de kalender zou het afgelopen nacht de langste
van dit jaar zijn maar voor ons was het waarschijnlijk de kortste. Rikárdó werd
halverwege de nacht wakker met luid gehuil. En aangezien hij met Mark op
dezelfde kamer slaapt, werd hij ook wakker. Op het laatst zijn ze alle twee bij
ons in bed komen liggen, maar we deden geen oog meer dicht. Uiteindelijk zijn
we om 7.15 maar ons bed uitgegaan.
Na het ontbijt hebben we eerst het huis maar weer even
een schoonmaakbeurt gegeven. Rikárdó deed ijverig mee. Na de koffie zijn we
naar het centrum van Miskolc vertrokken, dit hadden we nog steeds niet bezocht.
Toen we onze auto parkeerden bleken we nog niet echt in het centrum te zijn,
maar Frans zag een mooie kerk staan en wilde deze wel even bezoeken. Vervolgens
zijn we een paar straten verder gereden en parkeerden we onze auto nu wel in
het centrum, maar het zag er wat kaal uit; wel weer een kerk maar geen
winkels. We wilden namelijk ook nog een
bakker zien te vinden om nu eens écht vers brood van een ambachtelijke bakker
te eten i.p.v. supermarktbrood, maar helaas………
Frans ging bovengenoemde
kerk weer in. We zagen ook nog een grote synagoge, deze was helaas
gesloten. (het leek erop dat hij buiten
gebruik was),maar erg interessant allemaal. Rikárdó is het lopen allemaal niet
zo gewend, na een paar meter wilde hij gedragen worden, dan maar op de
schouders van papa.
Inmiddels was het al over twaalven en Ali wilde vanmiddag
warm eten, en om een beetje op tijd thuis te zijn, kozen we ervoor om maar weer
naar huis te gaan. Een paar straten verderop zagen we veel mensen lopen en ook
veel winkels……….tja….
We aten bami maar dat viel bij Rikárdó niet zo in de
smaak. Hij rook er even aan en schoof het bord opzij. Wat de boer niet
kent………..Pech gehad, dan maar geen eten. Maar na lang gejengel begon meneer
tóch maar te eten en hij at zijn bord zowaar bijna helemaal leeg; weer een
nieuw menu leren eten dus! Als we over ca. 5 weken naar huis hopen te gaan, eet
hij vast alles!
Toen was het tijd voor het middagslaapje van Rikárdó. We
dachten dat daar wel aan toe zou zijn na al dat nachtbraken, maar vergeet dat
maar; in slaap komen was er niet bij. Dan maar niet. Hij was behoorlijk moe meneer
ging een keer uit eigen beweging op de bank liggen. Toen we gingen eten begon
hij weer te glunderen, elk pondje ging weer door het mondje, er kwam geen einde
aan. Ondertussen werden zijn oogjes steeds kleiner. Deze avond was Rikárdó snel
onder zeil en blijft hij dat hopelijk tot morgenochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten